Publicatiedatum:
Wat Zien Ik is een titel die bij weinig mensen een belletje zal doen rinkelen maar wel zeker recht heeft op een plekje in de geschiedenis van de vaderlandse cinema. Wat Zien Ik is namelijk de eerste film van Paul Verhoeven. Vooralsnog de grootste regisseur die dit land heeft voortgebracht. Van al zijn werk is Wat Zien Ik wellicht het meest ondergeschoven kindje. Dat geldt wellicht ook voor zijn eerste Amerikaanse productie Flesh + Blood. Beide films werden opgevolgd door een film die bekend stond als zijn doorbraak: Turks Fruit in Nederland, RoboCop in Amerika. Toch was Wat Zien Ik destijds een groot succes. Meer dan 2 miljoen Nederlanders zagen deze film in de bioscoop. Dat is een beste prestatie voor een film die niet veel meer is dan een paar sketches die met elkaar verbonden zijn door middel van een flinterdun verhaaltje.
In Wat Zien Ik volgen we het wel en wee van twee Amsterdamse prostituees: Blonde Greet (Ronnie Bierman), die overigens rood haar heeft, en haar beste vriendin Nel (Sylvia de Leur) die boven haar samenwoont met haar handtastelijke vriend/pooier.Hun klandizie bestaat uit een kleurrijk stel klanten met allemaal hun eigen specifieke wensen. Vaak in de vorm van een rollenspel. Zo speelt Greet de o.a. rol van een schooljuffrouw waarbij een volwassen man de rol van een ondeugende leerling op zich neemt en die van een strenge vrouw die haar hele huis spic en span wilt hebben gemaakt door de schoonmaker (in vrouwenkleding). Onder dreiging van de mattenklopper overigens.
Destijds was Wat Zien Ik erg vooruitstrevend. Alhoewel er indertijd ophef was over de grote hoeveelheid seksscènes, bevat de film eigenlijk maar weinig expliciete scènes. Ook is er weinig naakt te bespeuren in de hele film, al zou het geen Paul Verhoeven film zijn als we niet een paar borsten te zien kregen. Afgezien van de openingsscène, zijn vrijwel alle zogenaamde seksscènes eerder gekke fantasieën met de bedoeling om een lach bij het publiek te onttrekken dan dat ze erotiserend zijn. Wat die scenes daarentegen wel weer in zich hebben is een BDSM ondertoon. In veel gevallen nemen de mannen een onderdanige positie aan ten opzichte van Greet. Die mag in sommige rollen zelfs haar klant bestraffen. Dit is wat de film enigszins vooruitstrevend maakt voor zijn tijd.
Tussen deze scenes door wordt een verhaaltje vertelt van Greet die verliefd wordt op een getrouwde klant (Baantjer himself Piet Römer) van haar en Nel die pogingen doet om te ontsnappen aan het huiselijk geweld en elders een nieuw bestaan op te bouwen. Het heeft allemaal weinig om het lijf maar levert een aantal amusante scenes op zoals een Greet die in het midden van een opera de zaal verlaat. Het huiselijk geweld van Nel is daarentegen iets wat de film vreselijk doet dateren. Wat Zien Ik is bovenal een komedie en alhoewel de scenes waarin Jules Hamel als haar man haar mishandelt niet als grappig worden neergezet, voelt het toch alsof ze thuis horen in een andere film.
Wat Zien Ik is een film die aanvoelt alsof hij beter tot zijn recht had gekomen als een kortlopende sketch serie op TV. Dat er destijds meer dan 2 miljoen mensen in de bioscoop naar toe zijn gegaan is dan vanuit huidig oogpunt amper voor te stellen. De jaren 70 en 80 was een periode waarin filmmakers grenzen opzochten en vaak naakt in hun films verwerkten om zo het publiek naar de bioscoop te krijgen. In de tijd dat er slechts 1-2 zenders op de TV waren en naakt uit den boze was ging de bevolking hier gretig op in. Helemaal als er commotie ontstond in de media over films als deze. “There is no such thing as bad publicity” om Phineas T. Barnum te quoten.
Vandaag de dag zou een film als deze waarschijnlijk niet eens de bioscoop halen.
