Publicatiedatum:
Dick Maas is verantwoordelijk voor de veramerikaniseren van de Nederlandse Cinema. Waren de meeste films in de jaren 70 en daarvoor boekverfilmingen, veelal drama’s, zo maakte hij in de jaren 80 Horrors/Thrillers/Komedies als Amsterdamned, De Lift en Flodder. Films zonder pretenties, maar wel met actie scènes die zo uit Hollywood leken te komen en die tevens de grote massa, die al die zware kost vol seks waarschijnlijk wel een keer zat was, aanspraken. Ook de veelbesproken Sint is geen zware film maar een slasher film zoals ze voornamelijk in Amerika gemaakt worden. Waar ze daar praktisch elke nationale feestdag al hebben voorzien van een tienermoordende maniak zo vond Dick Maas het tijd dat de Goedheiligman maar eens van zijn kwade kant getoond werd. Nee, niet een doorgedraaide Hulpsinterklaas a la Silent Night, Deadly Night, maar de echte Sinterklaas hobbelt in deze film als een zombie door het beeld en schroomt er niet om eenieder die hij tegenkomt aan zijn staf te rijgen of een kopje kleiner te maken.
In twee prologen wordt het verhaal opgezet. In de eerste zien we hoe Sint Niklas in de middeleeuwen een dorp plundert en vervolgens zijn schip met hem en zijn bemanningsleden er op in brand wordt gestoken door de dorpelingen. In de tweede proloog zien we hoe dezelfde Niklas nu als zombie in de jaren 60 een gezin uitmoordt waarbij een jongen het voorval overleeft. Hij groeit op en wordt een agent met een obsessie voor deze Sint Niklas wiens moorden telkens op 5 december met volle maan plaats vinden. Dan brengt het verhaal ons naar 5 december 2010 die verrassend genoeg toont hoe er surprises op school worden uitgedeeld ook al viel in dat jaar 5 december op een zondag. De film heeft het dan wel over het heden, maar de film is niet alleen vorig jaar gemaakt, maar identificeert zichzelf ook op een gegeven moment als 2010. Helaas zijn dit soort slordigheidjes rijkelijk aanwezig in de film die wel op sommige momenten vol zit met potentie om eenzelfde klassieker als Amsterdamned te worden.
Zo zitten er een paar goede actie scènes in en is de scène waarin de politie Sinterklaas, die over de daken van Amsterdam vlucht met zijn paard, achterna zit een prachtig stukje cinema. De effecten zijn niet perfect, maar wel het gros van de tijd overtuigend. Daarnaast is de film mooi geschoten in de wat betere buurten van Amsterdam en wordt er door de hoeveelheid sneeuw een heerlijk sfeertje neergezet. Visueel zit deze film dan ook goed in elkaar, en dat geldt naast de actie scènes ook voor de redelijk inventieve moorden die deze demonische Sint en zijn zwartgeblakerde helpers plegen.
Helaas rommelt het script dan wel weer aan alle kanten. Alhoewel het een slasher is ligt de focus daar te weinig op. Zo worden er wat mensen geïntroduceerd aan het begin maar hebben ze met het plot verder weinig te maken. Zoals bij elke slasher draait het om één hoofdfiguur die uiteindelijk met de maniak de strijd aangaat en deze is vrijwel altijd omsingeld door een stel vrienden en kennissen die enkel het doel dienen om op een creatieve manier afgemaakt te worden. Hier is dat Frank, gespeeld door Egbert-Jan Weeber, die uiteindelijk van slechts 3 bekenden een uitvaart heeft bij te wonen na de film. Een redelijk laag aantal. Nou ligt dat ook een beetje aan het doel van Sinterklaas zelf, die wilt enkel zoveel mogelijk kinderen meenemen en afslachten en neemt ondertussen alles mee wat hij op zijn pad tegenkomt, waardoor je een reeks van op zichzelf staande scenes krijgt die verder weinig met elkaar te maken hebben. Uiteindelijk bevat op dat gebied de film slechts één stereotype moment van een jonge meid, vrijwel alleen in huis, die aangevallen wordt.
De focus is hierdoor erg rommelig en wordt nergens duidelijk op gelegd aangezien er niet tussen de slachtoffers een verband is. Caro Lenssen heeft als vriendin van Frank behoorlijk weinig te doen, ook is ze nimmer in gevaar.
Uiteindelijk shift de film meer naar een achtervolgingsverhaal waarin de overlevende jongen uit de tweede proloog, Goert, met zijn inmiddels vergaarde kennis deze Sint probeert te stoppen met hulp van Frank. Op dit moment wordt het duidelijk dat het budget op begon te raken aangezien deze scènes zich letterlijk in nevelen hullen. Een finale explosie speelt zich praktisch buiten de camera af wat natuurlijk een erg onvoldaan gevoel geeft.
Dick Maas heeft met Sint een visueel uitstekende film afgeleverd die helaas een beter script verdient. Een film die desondanks wel vermaakt, maar geen klassieker zal worden.
