Publicatiedatum:
Pluk van de Petteflet is een film die ik eigenlijk al gezien heb toen ik jong was. Deze film speelde zich echter af in mijn hoofd als het verhaal werd voorgelezen. De vormgeving van die film had natuurlijk zijn basis in de kleurrijke illustraties van Fiep Westendorp, maar de details werden ingevuld door mijn eigen fantasie. Vanuit dat opzicht is het natuurlijk een onmogelijke opgave om een film te maken die aan mijn verwachtingen kan voldoen. Maar soms worden verwachtingen overtroffen. Helaas is dat in dit geval niet aan de orde.
Uiteraard kijk ik er met een andere blik naar als een kind. Wellicht dat kinderen dit een hele leuke film vinden. Ik kan me voorstellen dat de Stampertjes op hun lachspieren zullen werken, al vermoed ik dat de Heen-En-Weer-Wolf wel een tikkeltje eng gevonden zal worden door de allerkleinsten. De film bevat genoeg primaire kleuren en karikaturale karakters om ze te onderhouden. Het gebrek aan een lopende verhaallijn zal waarschijnlijk aan ze voorbij gaan.
Pluk van de Petteflet is wat dat betreft een lastig boek om te verfilmen. Het boek bestaat voornamelijk uit een reeks korte verhaaltjes die samen geen volledig verhaal vormen. Probeer hier maar eens een film met de standaard drie aktes van te maken. De schrijvers hebben er voor gekozen om de verhaaltjes in het boek zoveel mogelijk intact te houden. Hierdoor is Pluk van de Petteflet een film geworden zonder een specifieke focus en voelt daardoor behoorlijk rommelig aan. We gaan van de ene situatie naar de andere zonder dat dit echt natuurlijk voelt. Alsof er een aantal sketches aan elkaar zijn geplakt.
Qua vormgeving heeft Pluk van de Petteflet nog het meest weg van Sesamstraat. De combinatie van echte mensen met poppen in een kleurrijk maar overduidelijke set zorgt er voor dat de film nogal klein aanvoelt. Op geen enkel moment heb je echt het idee in de echte wereld te zijn. Iets wat de film Minoes bijvoorbeeld wel deed. De keuze voor poppen ten opzichte van geanimeerde karakters is in mijn ogen een goede beslissing geweest. De enige scène waarin gebruik wordt gemaakt van computergeanimeerde karakters is tevens het meest onovertuigende moment in de film. De zwerm bijen die ze uit de computer hebben getrokken deed me denken aan de film Birdemic.
De sets zelf zien er mooi en fris uit. Een combinatie van elementen die gedrenkt zijn in primaire kleuren en een vleugje realisme zoals bakstenen. Het acteerwerk laat wat te wensen over, maar dat is meer regel dan uitzondering voor films waarin vrijwel alle centrale karakters door jonge kinderen worden gespeeld. De volwassen karakters worden ingevuld door bekende acteurs als Stefan de Walle, Arjan Ederveen en Jack Wouterse. Allen verstopt onder een pruik en in sommige gevallen een snor om zo veel mogelijk op het karakter uit het boek te lijken. Ook hier verdient de film zeker wat lof. Met name de familie Stamper lijkt zo uit het boek te komen.
Maar als volwassene verveelde de film mij echter al snel. Het totaal ontbreken aan een verhaallijn zorgt ervoor dat ik meermaals op de timer keek hoe ver ik al in de film zat. Voor een volwassene is het takelen van een paard uit een sloot of de zoektocht naar een kakkerlak allemaal wat minder spannend dan voor een kind van vijf gok ik zo.
Zo zijn er wel meer elementen die mij als volwassene opvielen. Je moet maar accepteren dat Pluk ongeveer een jaar of 10 is en ondertussen zonder ouderlijk toezicht leeft, een kraanwagen bestuurt en zelfstandig in een flat gaat wonen zonder dat er ook maar een huurcontract ondertekend wordt. Hoe Pluk aan zijn geld komt wordt overigens ook nooit duidelijk. Maar ach, dit zullen geen vragen zijn die opkomen in de hersenen van kinderen onder de tien.
Waar Minoes het voor elkaar krijgt om een kinderfilm te zijn die ook leuk is voor volwassenen, daar is Pluk van de Petteflet een een kinderfilm pur sang. Leuk voor de kleintjes, maar best wel saai voor volwassenen.
