Publicatiedatum:
Om de één of andere reden moest er door het succes van de tv-serie Flodder toch nog een bioscoopfilm gemaakt worden. De acteurs die de in de eerste 2 bioscoopfilms speelden maar absent waren in de tv-serie zijn dat ook hier en dus mogen Coen van Vrijberghe de Coningh en Stefan de Walle op het grote scherm hun ding doen. Uiteraard zijn Tatjana Simic en Nelly Frijda wel weer van de partij, net als opa overigens.
Dat Flodder op het moment van deze film als een tv-serie was werpt ook zijn schaduw af op de film zelf. De film duurt 123 minuten en lijkt wel alsof het geschreven is als een 4-delige serie afleveringen. De opening belooft nog wat met een achtervolging zoals we dat van Dick Maas gewend zijn. Maar zodra deze achtervolging de landingsbaan bij Schiphol verlaat en Johnny en Kees uiteindelijk van de belagers ontkomen Zonnedael inrijden belanden we zo in de TV-set. En hoe groots deze set ook mag aandoen, de smalle straten zonder belijning door heel Zonnedael heen verraden toch dat het allemaal nep is. De film heeft wel meer van dit soort tekortkomingen, zo rijdt iedereen in die dure villawijk in te oude en te modale auto’s. Sowieso lijkt dat wel voor alles en iedereen op te gaan. Ook de politie-auto’s voelen meer jaren 80 aan dan ’95, het jaar waarin deze film uitgebracht werd.
Helaas verlaat de film Zonnedael nauwelijks meer op een enkele scene na. We bezoeken nog een voetbalwedstrijdje en een hoeren-standplaats maar dat is het dan zo wel een beetje. Ook qua plot gaat de film alle kanten op. Afgezien van Ma Flodder heeft de cast niet zoveel te doen anders dan het spil te zijn in het web van de andere bijrol-acteurs en hun snode plannen. Ma Flodder wordt verliefd op een zwerver, de buurt viert het 25-jarig bestaan van Zonnedael en probeert door allerlei trucs de familie uit de buurt te (laten) verwijderen en voor de rest zijn er wat kleine subplotjes zoals Sjakie die een oogje heeft op een collega, Toet en Kees die een beetje rondhangen en Opa’s rolstoel motoriseren en de vrouwelijke Kees die een karate instructeur als vriendje heeft. Het hangt allemaal een beetje als los zand aan elkaar en vooral de constante pogingen van de buren om de familie weg te krijgen voelen aan alsof je naar de tv-serie zit te kijken aangezien het allemaal ondoordachte plannetjes zijn die gedoemd zijn te mislukken. Een volle bankrekening hebben ze wel, maar amper gezond verstand.
Flodder 3 heeft zo zijn momenten, maar je moet er wel geduld voor hebben. Hoe flauw ook, het beeld van Opa in een op hol geslagen rolstoel vond ik persoonlijk best om te lachen. Ook is het allesbehalve vreselijk om een aantal welgevormde tennismeisjes, allen in het bezit van een playboy-model-lichaam, te zien douchen. Daarnaast is Tatjana nog steeds “interessant” om te aanschouwen al heeft ze dit keer minder tekst, maar helaas ook minder schermtijd waarin ze haar pluspunten tentoonstelt. Iets wat ze in voorgaande delen toch met enige verve deed en daar is ze oorspronkelijk natuurlijk op geselecteerd.
Flodder 3 komt meer tot zijn recht als een 4-tal tv-afleveringen dan als een speelfilm. Daarvoor is de film te lang en niet gefocust op een rechte lijn in het plot. Nu voelt het meer aan alsof allerlei subplotjes er toe dienen om het geheel op te vullen. Niet zo gek want als je al die plotjes weghaalt hou je wellicht één uur van de twee over. De film overstijgt, afgezien van de achtervolging in het begin en wellicht de infero-finale, nooit de tv-serie. Dat betekent ook direct dat de liefhebbers van de tv-serie de film waarschijnlijk ten zeerste kunnen waarderen.
