Publicatiedatum:
Weduwnaar Armin (Peter Paul Muller) zit met zijn nieuwe vrouw bij de huisarts omdat het ze vooralsnog niet lukt om kinderen te krijgen. Na een onderzoek van zijn sperma deelt de huisarts hen mede dat Armin onvruchtbaar is. Iets wat hij al vanaf zijn geboorte is aangezien het een genetisch defect betreft. Naast de teleurstelling werpt zich voor Armin direct een vraag op: wie is dan wel de vader van mijn zoon? Deze zoektocht vormt de basis voor de film De Passievrucht, gebaseerd op het gelijknamige boek van Karel Glastra van Loon.
Doordat de moeder van zijn kind er niet meer is, is simpelweg vragen niet mogelijk. Armin zoekt daarom zijn toevlucht in andere methodes. Zijn voornaamste aanknopingspunt is haar begrafenis. Hier waren een aantal mannen aanwezig waren die hij vaag of zelfs niet kende. “Is één van hun de vader?” is een vraag die constant door zijn hoofd speelt en die op een gegeven moment een obsessie voor hem wordt. Terwijl Armin zichzelf verliest in de zoektocht naar de daadwerkelijke vader van zijn zoon, zorgt zijn obsessie er tegelijk voor dat de relatie tussen zijn zoon en zijn huidige vriendin verslechtert. Hoeveel mag een zoektocht naar de waarheid kosten?
De Passievrucht is een typische Nederlandse film zoals ze tot voor kort gemaakt werden: een boekverfilming voorzien van een flinke dosis naakt. Een succesrecept dat als sinds begin jaren 70 gebruikt wordt. In dit geval verzorgt Carice van Houten vrijwel al deze scènes. Nog voor de titel van de film op het scherm is verschenen ontkleedt ze volledig zich in de openingsscène en worden we getrakteerd op een seksscène in een auto. Het zet direct de toon voor haar seksueel vrije karakter. Helaas wordt haar karakter nooit verder dan het seksuele aspect uitgediept en blijft ze een mysterie.
We zien haar enkel in flashbacks. In vrijwel al deze flashbacks draait het om de seksualiteit van haar karakter. Tijdens een gezellig avondje met haar beste vriendin/Armin’s huidige vrouw Ellen (Halina Reijn), initieert zij een trio. In enkele andere scènes wordt benadrukt hoe vrij ze zich gedraagt in het bijzijn van andere mannen. Geen moment om te kunnen flirten wordt onbenut gelaten. Armin leest er verder niet zoveel in en dat had hij beter wel kunnen doen.
Tijdens zijn onderzoek komt hij er achter dat het toch niet altijd bij het flirten bleef. Veelzeggend is dan ook wel dat haar stopzin “Jij bent geil hè?” lijkt te zijn. Een zin die ze in de film tegen drie verschillende karakters op drie verschillende momenten uitspreekt.
Armin worstelt gedurende de hele film met de mededeling van de dokter die het leven van hem en zijn dus niet-biologische zoon op zijn kop zet. Het levert een aantal situaties op die variëren van ongemakkelijk tot seksueel spannend. Één scène springt er uit. Als hij zich ‘s avonds laat met een smoesje in een woning weet te praten waarin een vrouw alleen is. Haar kinderen slapen al en haar man is één van de “verdachten” op Armin’s lijst. Deze man is een notoire vreemdganger en, ook al komt het niet ter sprake, lijkt de vrouw dit te beseffen. Er hangt gedurende de hele scène een bepaalde seksuele spanning waarbij je niet weet hoe dit af zal lopen.
Peter Paul Muller zet het karakter Armin soms wat dik aangezet neer in scènes die daarom moedwillig tenenkrommend aanvoelen. Met name de relatie met zijn zoon krijgt heel wat te voortduren, mede omdat deze jongen volop in de puberteit zit.
De Passievrucht is een onderhoudende film waarbij je de uiteindelijke onthulling van de vader niet snel zult zien aankomen. Carice is een charismatische verschijning en bewijst na Minoes dat ze ook met gemak een volwassen film kan dragen. Het is duidelijk te zien wat Armin in haar ziet, al is zij absoluut geen goede partner die je kunt vertrouwen. Misschien is dat wel de les die we kunnen trekken uit De Passievrucht: dat jouw droomvrouw ook iemand anders zijn droomvrouw kan zijn. Daarnaast geldt het oude gezegde ook maar weer eens: waar rook is, is vuur.
