Publicatiedatum:
Daglicht, geregisseerd door Diederik Van Rooijen, is een Nederlandse thriller die probeert te voldoen aan de verwachtingen die gepaard gaan met het genre, maar helaas niet altijd slaagt in het leveren van een bevredigende kijkervaring.
Daglicht draait om de succesvolle advocate Iris (Angela Schijf), die geconfronteerd wordt met duistere familiegeheimen wanneer ze het bestaan ontdekt van een veel oudere broer genaamd Ray (Fedja van Huêt) die al jarenlang gevangen zit vanwege een moordzaak. Terwijl Iris dieper graaft in het verleden van haar familie, ontdekt ze verbijsterende waarheden die haar wereld op zijn kop zetten.
Het probleem van deze waarheden is dat wanneer ze uiteindelijk aan het licht komen, ze nogal onlogisch lijken te zijn. Om dit goed uit te leggen, moet ik me echter begeven in het gebied van spoilers, dus ik bewaar dat voor later. De aandachtige kijker zal al snel een correct vermoeden hoe de vork in de steel zit, maar dit terzijde schuiven omdat het om verschillende redenen niet lijkt te kunnen kloppen.
Tot aan die cruciale ontknoping blijft Daglicht een vermakelijke, zij het clichématige thriller. Het deed me sterk denken aan de traditionele Amerikaanse thrillers, zoals “The Firm”. Vooral door het stereotype personage van een huurmoordenaar in dienst van de persoon die achter de schermen de touwtjes in handen heeft. Deze figuur verschijnt herhaaldelijk en schakelt iedereen uit die te dicht bij de waarheid komt.
De acteerprestaties zijn daarentegen prima te noemen. Angela Schijf schittert als de vastberaden Iris, die worstelt met haar eigen demonen terwijl ze probeert recht te doen aan haar broer en haar familie. Haar emotionele reis voelt oprecht en meeslepend aan, en ze weet de complexiteit van haar personage op een overtuigende manier over te brengen. Helaas is haar karakter overgeleverd aan slechte keuzes die in dienst staan van het verhaal. Waarom overdag naar een opslagruimte gaan, als het ook ‘s avonds laat kan en er toch weinig licht is of andere mensen te bekennen zijn? En waarom zou je niet je 7-jarige zoon met autisme overal mee naar toe sleuren ongeacht het tijdstip en/of gevaar?
Fedja van Huêt levert een redelijk solide vertolking van Ray, waarbij zijn interactie met Schijf enige diepgang aan de film toevoegt. Hoewel hij een personage met autisme speelt, ontbreekt het me aan persoonlijke ervaring met mensen die deze stoornis hebben, waardoor ik niet kan beoordelen of zijn vertolking recht doet aan hen. Desondanks past de rol die hij vertolkt goed binnen de context van de film.
Een aspect van de film die tegenwoordig in een ander daglicht is komen te staan is de kleine rol van Thijs Römer. Hij speelt de zoon van een rijke zakenman die een pornofilm heeft gemaakt met een meisje wat 17 blijkt te zijn. Gezien zijn veroordeling voor online zedendelicten met drie minderjarige meisjes is dit aspect van de film met de kennis van vandaag wat dubieus.
Al met al is “Daglicht” een redelijke Nederlandse thriller die een ietwat voorspelbaar verhaal vertelt over familie, geheimen en gerechtigheid. De film wordt gered door de goede acteerprestaties en doordachte cinematografie, maar doet zeker onder voor soortgelijke Amerikaanse producties.
Spoilers:
En dan de climax: Iris blijkt niet de zus van Ray te zijn, maar zijn dochter. Echter, het leeftijdsverschil tussen Fedja van Huêt en Angela is slechts 6 jaar. Hoewel Fedja in de hedendaagse scènes iets ouder lijkt door wat grijze haren, is het niet zo duidelijk dat de flashbacks meer dan 30 jaar geleden plaatsvonden.
Dit heeft ook invloed op de rol van zijn moeder, gespeeld door Monique van de Ven. Hoewel ze in werkelijkheid 21 jaar schelen, lijkt ze op de foto waarop ze zwanger is van hem al meer op een vrouw van middelbare leeftijd dan op een frisse twintiger. De film draait echter om het feit dat Iris is opgegroeid als haar dochter, wat betekent dat ze haar op zijn minst rond haar 50e had moeten krijgen.
Kortom, wat op papier een goede plotwending lijkt, komt in het visuele medium van film eerder potsierlijk over.
