Publicatiedatum:
Toen Costa! uitkwam kon je er eigenlijk niet omheen. Voor het eerst in jaren was er een Nederlandse film die massa’s mensen naar de bioscoop wist te lokken. Een film die niet alleen de heetste soap-sterren van dat moment had, maar ook nog eens afspeelde in de Spaanse badplaats Salou. Zon, zee en seks gegarandeerd dus! Nou ja, niet helemaal. Met een leeftijdskeuring van twaalf blijft het allemaal braaf in deze film die nog het meest weg heeft van de typisch Amerikaanse “makeover movie”.
In Costa! volgen we een aantal proppers in Salou. Een propper is iemand die bij een bar of discotheek mensen probeert over te halen naar binnen te gaan. In dit geval voor een discotheek met dezelfde naam las de titel van de film. Ze hebben een vijandige verstandhouding met een concurrerende club: The Empire. Beide clubs zijn, naast een concurrentiestrijd, ook verwikkeld in een danswedstrijd. De werknemers van The Empire kleden zich in het zwart, gebruiken cocaïne en draaien hun hand niet om voor een groepsverkrachting.
Om het uit te drukken in een “Pittige Tijden” term: zij zijn de slechteriken van dit verhaal. Een verhaal wat verder bol staat van cliché’s en simplismen.
Want waar de proppers van The Empire zich in het zwart kleden, daar kleden de proppers van de Costa zich in het wit. In een tijd waarin puur goed en slecht amper meer voorkomt in films, daar grijpt regisseur John Nijenhuis terug naar de begindagen van de cinema. Een tijdperk waarin je de goede cowboy kon herkennen aan zijn witte hoed en de slechte aan een zwarte. Er wordt nog net niet “deze stad is te klein is voor twee discotheken” door iemand geroepen.
Deze strijd dient slechts als achtergrond voor een romantisch verhaaltje over een lelijk eendje en de knappe jongen die haar ondanks alles toch wel ziet staan. Maar hij schaamt zich in eerste instantie natuurlijk wel voor haar, waardoor hij zich als een klootzak naar haar toe gedraagt. Als hij haar dan vervolgens beter leert kennen leert zij hem zien dat echte schoonheid van binnen ziet.
Het lelijke eendje in dit verhaal wordt gespeeld door Georgina Verbaan. En dat is voor de geloofwaardigheid van het verhaal direct het grootste mankement. Verbaan is immers ooit doorgebroken als het knappe zusje van Katja Schuurman in Goede Tijden, Slechte Tijden. Nu is het eigenlijk een standaard gegeven in Hollywood films dat zogenaamd lelijke meisjes doorgaans worden gespeeld door zeer knappe dames. Wat puistjes aanbrengen, haar in een paardenstaart, een dikke bril op, beugel in en klaar is kees. De beugel is ook in Costa! aanwezig, maar daar blijft het dan ook wel bij. De enige karaktereigenschap die ze haar verder meegeven is dat ze onhandig is en fan is van het songfestival.
En dus zit de film vol met scènes waarin Georgina’s karakter Janet door iedereen op het eerste gezicht al met afschuw wordt bekeken. Zelfs als ze in een bikini over het strand loopt. En dat maakt het nog eens extra vreemd, omdat ze er behoorlijk hoed uitziet. Maar ja, ze klungelt met wat ijsjes dus hoe kun je haar nog aantrekkelijk vinden? Althans, zo redeneert men hier.
De enige die door Janet’s voorkomen heen kijkt is propper en alfamannetje Rens (Daan Schuurmans). Doorgaans wordt hij elke ochtend wakker met een andere vrouw naast hem. Het liefst op hun laatste avond van hun vakantie, zodat hij er ook gelijk weer vanaf is. Wippen, ontbijten, pleite zeg maar. Alleen vertrekken ze dan die dag nog met het vliegtuig. Hij is ook de voornaamste danser op het podium samen met zijn collega Frida (Katja Schuurman). Als Frida echter haar enkel verzwikt en Janet danstalent blijkt te bezitten komen de twee nader tot elkaar. Dit tot groot ongenoegen van Frida.
Costa! is een feel-good niemendalletje die amper moeite doet om de soap-achtergrond van de makers te verbloemen. Het geheel is behoorlijk dik aangezet, het verhaal gaat alle kanten op en het acteerwerk is behoorlijk belabberd. Met name Victor Löw, die een Engelsman moet voorstellen, heeft een zeer dik Nederlands accent heeft overtuigt geen enkel moment. De rest van de cast brengt het er niet veel beter vanaf, maar doordat ze gewoon hun eigen taal mogen spreken zijn ze wat dat betreft in het voordeel.
Het resultaat is dat de film niets nieuws onder de zon is. Als de film al verrassend is, dan komt dat door vreemde keuzes in het script. Zoals een plotseling kung-fu gevecht tussen The Empire en Costa! Inclusief Michiel Huisman die een vrouw een volle rechtse geeft.
Toch heeft Costa! wel de nodige impact op de Nederlandse filmindustrie gehad. Het plotselinge succes lanceerde niet alleen de filmcarrière van regisseur Johan Nijenhuis, maar liet ook zien dat het lucratief was om bekende soap-sterren te casten in een hoofdrol. Deze invloed is duidelijk terug te zien in films als Ik Ook Van Jou en Oesters Van Nam-Kee.
Maar waar die films als extra “unique selling point” naaktheid hadden, daar blijft Costa! braaf. De blote borsten blijven beperkt tot een scène in The Empire. Een scène die deze disco haast wel lijkt neer te zetten als een club voor leernichten. Afgezien houdt de film het allemaal netjes en is daardoor geschikt voor jonge meiden die willen wegdromen bij de mooie proppers van De Costa. Waar moeders wegzwijmelen bij doktersromans, daar is een gladde gozer die flyers uitdeelt al genoeg voor dochterlief.
Zoals we soms met weemoed terugkijken naar foto’s van vakanties zo zal Costa! voor velen nu nog enkel dienst doen als een “trip down memory lane”. Even terug naar 2001 toen we allemaal net moesten doen alsof Georgina Verbaan geen lekker ding was.
